JRR Tolkien - Lord of the Rings


Het boek "Lord of the Rings" (in de ban van de ring) is geschreven door J.R.R. Tolkien. Geinspireerd door de oud-Germaanse en Keltische mythen besloot Tolkien zelf een mythe te creeren. Zo onstond de hobbit.

Het grote succes kwam niet onmiddellijk nadat Tolkien zijn pseudo-mythologische triologie had gepubliceerd. The Lord of the Rings maakte aanvankelijk alleen furore binnen de kring van letterkundigen en specialisten in folklore.

Pas na een kleine tien jaar begon Tolkiens schepping aan haar wereldwijde zegetocht. Het klimaat was er ook inmiddels naar. De hang naar het natuurlijke en het mystieke, waardoor de hippie-beweging van de jaren zestig zich onderscheidde had de bodem rijp gemaakt voor de spookjesachtige vertellingen over Frodo en zijn kornuiten.

De Tolkien gemeente groeide razendsnel. In meer dan twintig landen werden kringen opgericht waar de ingewijden zich met hobbit kunde konden bezighouden. Rudy Kousbroek spreekt over "de sfeer van bovennatuurlijke zweverigheid" die het boek kenmerkt. (Een uitgelezen harstocht - de geschiedenis van 50 cultboeken uit de 20ste eeuw, samengesteld door Jaap Goedegebuure e.a., pagina 170) Let op, Kousbroek is geen christen. Zelfs heidenen als Kousbroek merken de mystieke sfeer op. Het is verbijsterend dat de moderne neo-evangelicals in dit cultboek van de hippiebeweging plotseling een christelijk boek menen te herkennen. Of een boek dat ons christenen kan inspireren. Of een een boek dat een brug met de ongelovigen kan vormen.

De seculiere wereld verliest zich in het mystieke, de neo-evangelicals volgen. Dat komt omdat ze zich reeds lang thuis voelen in een mystieke sfeer van bovennatuurlijke zweverigheid.

Hieronder een citaat vam Ralph C. Wood, een engelse professor in de literatuur. Uit zijn stuk "Tolkien's Lord of the Rings: A Christian Classic Revisited" volgen hieronder een citaat :

"As C. S. Lewis observed upon its first publication, the Ring epic is imbued with "a profound melancholy." The ending is tearfully sad. Frodo is exhausted by his long quest to destroy the Ring of coercive power that had been fashioned by the monster Sauron. Though the victory has been won, Frodo cannot enjoy its fruits. And so he sails away to the elven realm, leaving his companions behind. Sauron and his minions of evil may have been defeated, but the triumph is only temporary. Evil will reconstitute itself in some alarming new form, and the free creatures of Middle Earth will have to fight it yet again. The word "doom" -- in its Anglo-Saxon meaning of damning judgment as well as final fate in ruin and death -- pulses like a funereal drumbeat throughout the entire work. Toward the end of Volume I, the elf Legolas offers a doom-centered vision of the world. It sounds very much like an elvish and Heraclitean version of entropy. "To find and lose," says Legolas, is the destiny "of those whose boat is on the running stream.... The passing seasons are but ripples in the long long stream. Yet beneath the Sun all things must wear to an end at last." Though elves are so long-lived that they seem immortal to humans and hobbits, the tides of time will sweep even them away. A deeply pagan pessimism thus pervades all three of the Ring books."

Een getuigenis over een konfrontatie met Tolkien's boek Lord of the Rings
Een mannendag, Ouweneel, Tolkien



Tolkien's Lord of the Rings: Truth, Myth or Both?
By Berit Kjos

HOME